امروز رفتم تو جمیل و تالک رو آوردم... چقدر دوران جالبی بود.. نگاه کردم آخرین پیامم ماله یک سال پیش ( 6 روز کم) بود...یهو دلم هوایی شد..
به گذشته ها که فکر می کنم یعنی به هر چیزی که ماله قبلاِ ، ماله هر چقدر قبل مهم نیست ( شاید حتی چند روز قبل) دلم میگیره...
از همون حسا دارم.. حس دیدن ماهی مرده کنار حوض.. حس روزایی که آسمون توهمه... حس دل بهم خوردگی...
هممم..
شاید این روزایی که داره تموم میشه و آینده ای که شبیه هیچ کدوم از روزایی نیست که تا حالا داشتم بیشتر منو درگیر میکنه... نمی دونم حسم ترسه، یا دلتنگی... یه حس مبهمی دارم به همه چیز...
مثل یه بچه میمونم که می خواد از شکم مادرش جدا بشه، این روزا برام اینطوری میگذره... یهو یه تغییر بزرگ.. اونم برای یه آدمی مثل من که انگار از نقطه نقطه ذهنش به همه ی چیزا و کسایی که میشناسه یه بند وصل کردن، و گاهی اوقات شاید حتی تصویر صحنه یه روز بارونی، یا تصویر یه خیابون تو ظهرو گرما، یا حتی صدای آبی که توی گوشم هنوزم هست، شاید توی روز چندین بار از توی فکرم رد میشن و انگار که همه لحظه ها رو هزار بار زندگی می کنم...
شاید مشکل از حافظه تصویریه... تصویر تصویر... تصور... شاید مشکل از اینه که خیلی جاهایی که نبودم رو هم زندگی کردم...لمس کردم... نفس کشیدم...
نمی دونم احمقانه است یا ترحم انگیز که دلم برای لحظه لخظه این تصور ها هم تنگ میشه...
دلم برای شعر هایی که ننوشتم... متن هایی که توی ذهنم تایپ کردم... دلم برای همه چیز تنگ شده...
تنگ شده...
شاید مشکل از تغییره... وقتی چند تا تغییر باهم بهت وارد میشن، سخته...
شاید باعث میشه فکر کنی از یه جایی به بعد انگاری هیچی مثل هیچی نیست... همه چی عوض شده...
ومثل همیشه تو مانده ای و جاده ای که رفته است... و مسافرانی که شاید آنقدر تند گذشته اند که لبخندشان فرصت دیده شدن هم نیافته است...
....