دربیـن آن جماعت مغـرور شب پرست
یک تکــــه آفتاب؟ نــه! یک تکه از بهشت...
حالا درست پشت سر من نشسته است
"چادر نماز گل گلی انداخته به سر"
افتاده از بهشت بر این ارتفاع پست
این بیت مطلع غزلــی عاشقانه نیست
این چندمین ردیف نمازی خیالی است
گلدسته اذان و من های هــای های
الله اکبر و... َانَا فی کُلِّ واد ِ ... مست
سُبحـــانَ مَن یُمیت ُ و یُحیــــــــی و لا ا له
ا لّا هُو ا لــَّــذی ا خَذ ا لعهْــــدَ فی ا لَسْت
گفتی نمی خواهی که دریا را بلد باشی
امــا تــــو باید خانـــــه ی ما را بلد باشی
یک روز شاید در تب توفان بپیچندت
آن روز باید ! راه صحـرا را بلد باشی
بندر همیشه لهجه اش گرم و صمیمی نیست
بــــاید سکـــوت سرد بندر ا را بلد باشی
یعنی که بعد از آن همه دلدادگی باید
نا مهربانی هــــای دنیـــا را بلد باشی
شاید خودت را خواستی یک روز برگردی
بـــاید مسیر کودکــــی هــا را بلد باشی
یعنی بدانی " ...مرد در باران " کجا می رفت
یا لااقـــــل تـــــا " آب - بابا " را بلد باشی